İnsanlar duygusal anlamda yakınlık kurmaya heveslendikleri anda, hemen ufak bir mesafe koyma ihtiyacı hissederdi. Bu  bir resfleksmiydi ? Bir önyargıda olabilirdi , belki basit bir ego yahut sadece sonunda yine bırakıp gideceklerini bildiğinden ötürü oluşan bir tepki ..

Birşeyleri istemek için önce yaşama hevesi gerekir, ve unutma ki hayat hikayelerde anlatıldığı gibi değil ! Ahh kitaplar kandırdı bizi ..Sistemli, optimistik ve mantıklı hikayeler ile dolu kitaplar ..

What are we waiting for ? or we are just afraid. Is it really that frightening ?



   

Hala aynı bedene, aynı akla, aynı düşüncelere sahip olmasına karşın, her nasılsa, sanki bir daha kendi bilincinin dışına itildiği hissine kapıldı. Küçük bir zeka oyunu, ustalıkla becerilmiş küçük bir ad değişikliği sayesinde kendini hiç olmadığı kadar hafiflemiş ve özgür hissetti. Aynı zamanda; bütün bunların bir yanılsama olduğununda ayrımındaydı.

Artık hiç bir şey umrunda değildi.Orada durup bütün gün kendiyle tartışabilirdi ama benliğini yine de geri alamazdı. Aklı onu terk etmişti, her şey elden gitmişti.

Duyulmayacak bir sesle birşeyler kekeledi ve aniden ayağa kalktı.Hayallerini, tutkularını ve ruhunu, hepsini fırlattı. Dışarı eğilip de düşüşlerini izlemedi, ve nereye düştüklerini de merak etmedi. Pencereyi kapadı, odanın ortasında yere uzandı ve uykuya daldı.

Bomboş ve sakin ..

İki yıldır ona görünmez bir ip ile bağlanmış gibiydi.  Nereye gittiyse gitmiş, ne yaptıysa yapmış ve ne söylediyse dinlemişti. Bedeni bu yeni özgürlüğe yabancıydı. Bu yüzden birkaç sokak boyunca eski hızında ayaklarını sürüye sürüye yürüdü. Büyü bozulmuştu ama bedeninin bundan haberi yoktu.